De zilveren adelaar - deel 2 by Ben Kane

Author:Ben Kane [Kane, Ben]
Language: nld
Format: epub
Tags: Historische Roman
ISBN: 9025369308
Publisher: Athenaeum-Polak & Van Gennep
Published: 2011-12-31T23:00:00+00:00

Hoofdstuk XVI

De weg naar Gallië

Noord-Italië, winter 53-52 v.Chr.

Toen hij zag hoe bang Fabiola was kwam Secundus dichter bij haar staan. ‘Vertel eens.’

‘Dat zijn de fugitivarii geweest,’ fluisterde Fabiola. ‘Ik weet het zeker.’

‘Het zou wel hun stijl zijn,’ zei hij vol minachting. ‘En ze zijn natuurlijk heel bang voor mijn mannen. Dus sluipen ze er als dieven op af en vermoorden ze op een onbewaakt moment.’

‘Zodat we met evenveel zijn.’

‘Precies.’ Secundus zocht de bomen en struiken in de buurt af. ‘Dat schorem zit al sinds ons vertrek achter ons aan.’

‘Moeten we terug?’

Hij liet een blaffend, boos lachje horen. ‘Degene die deze jongens heeft vermoord, zal daar gemakkelijker mannen kunnen rekruteren dan als we verder gaan. Bovendien hebben de rellen zich uitgebreid. Rome is nu voor geen van ons een gezonde omgeving.’

‘En het zal weken duren voordat de troepen van Pompeius er zijn,’ zei Fabiola. Als de geruchten klopten die bij hun vertrek in de stad de ronde hadden gedaan zou de enige overgebleven consul nu wel dictator voor een jaar zijn. De Senaat, die nerveus was over de toestand, had eindelijk iets ondernomen. De legers van Pompeius waren echter over de hele Republiek verspreid: het grootste deel zat in Hispania en Griekenland, terwijl andere over heel Italië verspreid lagen.

‘Tijd hebben we niet,’ verklaarde Secundus. ‘We kunnen het beste doorlopen.’

‘En snel,’ voegde een van de anderen eraan toe.

Sextus ontblootte instemmend zijn tanden.

Fabiola sputterde niet tegen. Het aanschouwelijke bewijs van wat er zou kunnen gebeuren als ze niets deden lag aan haar voeten.

Ondanks de bevroren grond duurde het niet lang voordat de veteranen hun kameraden hadden begraven. Fabiola was onder de indruk van hun doelmatigheid toen ze keek hoe ze snel een paar diepe gaten groeven, de bebloede lichamen erin legden en met aarde bedekten. Hun wapens werden samen met hen begraven. Iedereen kwam eromheen staan en Secundus sprak enkele woorden. Ze hadden echter geen tijd om een houten grafteken te maken. Servius en Antoninus waren verdwenen alsof ze nooit hadden bestaan.

Toch waren die ongemarkeerde graven meer dan de meeste slaven kregen, dacht Fabiola treurig. Net zoals het teveel aan afval van de stad en de lichamen van terechtgestelde misdadigers werden ze gewoon in open, stinkende kuilen gesmeten. Na een veldslag wachtte hetzelfde lot de dode soldaten van de verliezende partij. Zoals Romulus, in Carrhae. Of waar de slag die ze in haar visioen had gezien ook zou plaatsvinden.

Ze klom met een ellendig gevoel in het draagbed, gevolgd door Docilosa, die een volledig onaangedaan gezicht trok. Secundus blafte het bevel om verder te trekken.

Er gebeurde die dag verder niets en Secundus zorgde ervoor dat het gezelschap tegen het vallen van de avond een stadje bereikte. Omdat ze niet wilden dat anderen op de hoogte waren van de route die ze van plan waren naar Gallië te nemen, had hij contacten met andere mensen zo veel mogelijk vermeden. Door de nachtelijke aanval was er het een en ander veranderd: hun veiligheid lag nu in hun aantal. Secundus bracht hen haastig naar de beste herberg

Download

Copyright Disclaimer:
This site does not store any files on its server. We only index and link to content provided by other sites. Please contact the content providers to delete copyright contents if any and email us, we'll remove relevant links or contents immediately.